Asceza Platona. Broń psychologiczna, którą posługiwał się Nietzsche, kiedy interpretował historię, okazywała się czasami nie nabita, choćby w przypadkach, gdy dla swoich nieprzemyślanych idei chciał znaleźć uzasadnienie w źródłach historycznych miernej rangi. To dlatego zdarzyło mu się wytykać Platonowi skłonność do życia w ascezie. Trudno zrozumieć, jak mogło mu to przyjść do głowy, zważywszy że Platon był jednym z nielicznych filozofów, których książki Nietzsche przeczytał sumiennie (wpadł przecież na wiele spraw, których u Platona nikt wcześniej nie dostrzegł). Platon oczywiście miał naturę tyrana i gotów był narzucać życie ascetyczne innym. Ale nie sobie! Sam pozostawał we władzy demona zachłanności i wewnętrznego rozpasania. Żądza życia, niepohamowana i nienasycona, doprowadziła go do zatracenia bez reszty godności (można sobie wyobrazić, co wymuszał na nim i jak go upokarzał młody Dionizjusz w Syrakuzach). Orficka komedia odegrana w Fedonie i inne obrazki dyktowane retoryką nie powinny wprowadzać w błąd (Po Nietzschem. tłum. Stanisław Kasprzysiak, s. 31).
