Służalczość pochlebców (określanych przez prawdziwych proroków Starego Testamentu jako „fałszywi prorocy”), tych, którzy unikają i obawiają się wszelkiego starcia, którzy cenią nade wszystko święty spokój, nie jest prawdziwym posłuszeństwem… To, czego Kościół dzisiaj potrzebuje, tak jak zresztą zawsze potrzebował, to nie pochlebców pomagających zachować święty spokój, ale ludzi gotowych stanąć twarzą w twarz wobec każdego nieporozumienia i ataku, które może sprowokować ich postawa, jednym słowem ludzi, którzy bardziej kochają Kościół niż wygodne i bezkonfliktowe życie” (Freimut und Gehorsam, w: Das neue Volk Gottes. Entwurfe zur Ekklesiologie, Dusseldorf 1977, s. 87).
