To Raymond Ruyer, jeden z najprzenikliwszych filozofów współczesnych zauważył, że podstawowe dążenie sztuki dzisiejszej kieruje się przeciw temu w osobie ludzkiej, co stanowi podstawę jej zaufania do siebie – że kieruje się przeciw spontanicznym jej gustom, spontanicznemu upodobaniu do piękna. Jeśli chcemy odebrać osobie ludzkiej odwagę sądzenia w swoim imieniu i uczynić z niej bezwolny przedmiot indoktrynacji – zakwestionujmy najpierw, w sposób możliwie autorytatywny, jej smak estetyczny, jej gust, jej naturalne, autentyczne upodobania estetyczne. Człowiek może zmienić poglądy, pozycję społeczną, zawód, obóz polityczny i pozostać sobą, ale nie może pozostać sobą tłumiąc lub co gorsza wykorzeniając swoje naturalne skłonności estetyczne. To sięga zbyt głęboko”.
Co jest lepsze od prawdy, Wydawnictwo Literackie, Kraków 1986, s. 41-42
