Te greckie komedie to trochę jak współczesne kabarety. W Chmurach Arystofanesa Sokrates mówi, że nie ma żadnego Zeusa, że wszystko chmury załatwiają. One się ścierają, bulgoczą, jakby się ktoś najadł i mu w brzuchu bulgotało: grzmoty jak pierdy. Już te dwa słowa brzmią podobnie (ἀλλήλοιν βροντὴ καὶ πορδὴ ὁμοίω). I z takich rzeczy na Dionizjach śmiali [...]
Jan ma dwadzieścia lat i postanawia wszystko zostawić – studia, rodzinę, znajomych. Pakuje do plecaka kilka najpotrzebniejszych rzeczy i odchodzi. Chce być radykalny. Rozpiera go duma z decyzji porzucenia dotychczasowego życia. Chce rozstrzygnąć ostatecznie o swoim losie, ulokować siebie po dobrej stronie świata, ofiarując Bogu całego siebie. Zostać mnichem, nieść dobro i pomoc. Wstępuje do klasztoru [...]
Byłem na tej sztuce (Teatr Polski w Warszawie). Czytałem wcześniej negatywne recenzje, więc myślałem sobie, żeby usiąść z brzegu, by móc wyjść w trakcie, jeśli nuda zmoży mnie tak bardzo, że nie podołam. Choć sztuka w zapowiedziach miała trwać tylko godzinę czterdzieści pięć minut, więc - z drugiej strony - myślałem sobie, nie takie tortury znosiło [...]
